Seandainya

Bazen ayrılık bir drama gibi değil, boş bir odada yankılanan sessiz bir çınlama gibi duyulur - kimse bağırmaz, elini tutmaz, sadece bırakır. Bu parçada her şey yumuşak, neredeyse narin: sanki biri anıları kutuya koyup en üst rafa kaldırmadan önce okşuyormuş gibi. Ses sanki fısıldıyor: "Gerekirse uç", ama içimde gökyüzü titriyor, çünkü bu uçuştan sonra her şeyin değişeceğini biliyor. Müzik sanki acı ve kabullenme arasında ince bir buz üzerinde ilerliyor gibiydi - batmıyor, sadece ayaklarının altında hafifçe çatırdıyordu. Ve bu, artık kalbi kırmayan, sadece bir zamanlar çok gerçek olduğunu hatırlatan bir anı gibi, daha sıcak hissettiriyor.