Duka

Aşk öldüğünde yok olmaz, sadece bir yankı haline gelir. "Ben" kalsam bile "biz" diye düşünme alışkanlığı. Bu seste neredeyse törensel bir şey var: her kelime sanki acının artık kesmediği, şarkı söylediği kırık cam parçaları üzerinde çıplak ayakla atılan bir adım gibi. Etraf her yer özlemle dolu, ama içten içe yıkan değil, yorgun, güzel bir özlem - tıpkı ufkun ötesine gitmeye çok uzun süre karar veremeyen bir gün batımı gibi. Burada acı çekmekten değil, sonunda kabul ettiğiniz o sessiz teslimiyetten bahsediyoruz: Evet, artık kanatlarım yok ama anılarım var. Ve hala sıcak.