Medusa

Kirli ritim, yalın gerçekler ve bardağın dibinde biraz felsefe. Burada sokak şiiri, masallara inanamayacak kadar çok şey görmüş ve iyiliğin karşılığını alamayacağını çok erken anlamış bir insanın itirafı gibi geliyor. Her şey duman, öfke ve ironi içinde, ama kafiyelerin arasında bir yerlerde, bir gangsteri bile canlı kılan o melankoli sızıyor.

Dışarıdaki dünya sanki sinizmden solmuş gibi, ama içerde hala bir kıvılcım parıldıyor - çocukluk anıları, anne, hayatta olmayanlar. Ve tüm bu kaosun içinde, duyguların bile toptan satıldığı bu kaosun içinde, tek bir gerçek kalıyor - hayatta kalmak ve işaretleri görmeye devam etmek, hatta bu işaretler yara izi şeklinde gelse bile.