DIMA RAVE

Şehir Fransız argosu ve oto-tuning ile doludur: “Ne haber?” diye gelen telefonlar, Clichy meydanındaki vitrinlerin parıltısı ve kulaklıklarından sonsuzca çalan “geliyorsun” şarkısı, sanki kapalı bir kalbin şifresi gibidir. Cesaret ve şaşkınlık arasında anime referansları, boyanmış saçlar, içsel şeytanlar ve duygu fırtınaları beliriyor. Her satır, duygular kendi gururuna takılıp kalırken ritmi korumaya çalışmak gibi.

Bu seste kulüp dumanı, sokak ironisi ve biraz yorgunluk var. Her şey kanunlara uygun gibi görünüyor: akış yenilenmiş, stil yerinde, ritimler düzgün. Ancak efektlerin altında öfke değil, o inatçı “bırakma” sesi duyuluyor. Hatta sonundaki “piç” kelimesi bile hakaret olarak değil, sessiz bir itiraf olarak geliyor: hala canını yakıyor.