Manual De Instrucciones

Bazen hayat kendi kendine bir hayatta kalma kılavuzu verir - telefon kutusunda değil, sabah kahvesiyle beklenmedik bir "aslında her şey o kadar da kötü değil" arasında bir yerde. Orada şöyle yazıyor: Sırtında gereksiz yük taşımayı azalt, endişeli düşünceler yerine daha sık şarkı dinle ve mutluluğun için özür dileme. Sanırım özgürlüğün yetişkin versiyonu da bu - her zaman olduğun gibi olmana izin vermek, sadece biraz daha bilgece ve rahat ayakkabılarla. Şarkı, odadan yarı aralık perdelerden içeri sızan sabah güneşi gibi geliyor - sıcak, ısrarcı ve biraz da küstah. Sanki göz kırpar gibi: "Hadi bakalım, kurallarına göre yaşamaya hazır mısın?" Ve başını sallamak, pencereyi daha geniş açmak ve bazen sadece karmaşıklaştırmamanın ne kadar harika olduğunu anlatan bir şeyler mırıldanmak istersin.