Kelingan Mantan

Aşk eski bir kaset gibi: biraz cızırtılı, zaman zaman filmi yutuyor ama hala içini titreten o aynı melodiyi çalıyor. Bir zamanlar "sonsuza dek" vardı - saf, dürüst, neredeyse kutsal. Şimdi sadece yankıları kaldı: sesler, cümle parçaları, biraz kısık anıların ritmi. Akşam kamp ateşinin dumanından geçer gibi şarkı söylüyor - her şey karmaşıklaşana kadar ne kadar basit olduğunu anlatıyor. Zamanın testine dayanamayan vaatler, annemin "yapma"ları ve kalbim çoktan pes etmişken sonsuz güçlü olma çabaları. Bu seste bir uzlaşma var - acıyla değil, acının da sevginin bir parçası olduğuyla. Biraz hüzün, biraz yorgunluk, biraz sıcaklık - sanki kabullenmiş ama hala bekliyor gibi. Çünkü tutmasa bile şarkı yine de çalıyor.