Piangere a 90

Sanki aşk hakkında her şey çoktan anlaşılmış gibi, ta ki siren sesleriyle ve bir yerde samimiyetin dozunu kaçırdığı hissiyle gelene kadar. Sözler doğrudan karından, kafadan değil, fırlıyor, ama kalp sanki başkalarının iplikleriyle dikilmiş gibi artık karşılık vermiyor. Yine de kahkaha geri döner, isterse morlukla, yorgunlukla, top gibi olan yabancı bir çiçekle olsun. Bu şarkıda acı bir drama değil, oyunun bir parçası: doksan yaşında ağlayabilir, sevebilir ve kendine gülebilirsin. Her şey karıştı: gurur, hassasiyet, saçmalık. Ama bu kusurlu karışımın içinden bir yerden aniden bir sıcaklık beliriyor, o sıcaklık ki uğruna "Seni seviyorum, garipsin" diye bağırmaya değerdi.