Камин

Sabah altı, şömine ve fotoğraf - ev sanki nefesini tutmuş ateşin içine bakıyor; anılar alevlerde eriyor, vaatler ise ince, neredeyse komik bir boşluğa dönüşüyor. Kırık bir ruh, gösterişli değil, hayatın günlük defterinde yorgun bir açıklama gibi geliyor: evet, acı vericiydi, evet, cam üzerinde çıplak ayakla koştum, ama şimdi hepsi özenle dizilmiş küçük yara izleri. Yıldızlar kurtarmak için değil, rollerinin dağıtıldığı bir oyunda dekor olarak düşer ve geriye kalan tek şey kömürlerin sıcaklığı ve geçmişi görünür bir yerde tutma garip alışkanlığıdır. Biraz ironi - sanki kalp felaketleri oda iç mekanı ve yumuşak ışıklandırma gerektiriyormuş gibi - ve biraz sıcaklık, çünkü boşluk bile bazen sabahın erken saatlerinde ışıkta rahat görünüyor.