Matanza En El Hotel

Otelin lobisinde neredeyse tiyatro kostümü gibi bir kıyafet var: canlı bir kadın, sağ elinde baston ve moda dergisinin sayfalarını en iyi başlıklardan daha iyi okuyan bir bakış. Bar bir sahne gibidir: arkasında gözlere ve kahkahalara yönelik bir düello, düşesin kanepesi bir sığınak görevi görüyor ve çay fincanı, sanki alkışlar zamanında gelmemiş gibi, doruk noktasına doğru uçuyor. Bundan sonra tüm dünya sessizlik içinde dans etmeye başlar gibi, ikisini sahnede bırakarak - ironik, gergin ve biraz sinema gibi.

Buradaki tehlike korkutucu değil, o bir cazibe: yılan diliyle mermiyi çıkarmak, dişleriyle onu kazımak, yavaş çekimde kadraja girmek - öz ironinin standardı gibi. Arka plandaki sesler kargaşayı bir fars haline getiriyor ve “oteldeki katliam” daha çok gecenin bir övgü dolu hükmü gibi geliyor: yüksek sesle, komik ve duygulu. Tüm bu karışım, şiddet bile şık ve biraz saçma görünen, şafak sökmeden önceki son kadeh kaldırma gibi, sinematik bir gerilim içeren bir şaka.