VENDETTA

Sabah saat altı, kapıyı zil değil, kapı tokmağıyla çalıyorlar - ve bu zaten bütün bir biyografi: asfalt esrar kokuyor, kulaklar dedikoduların yankılarına odaklanmış, güven ise nadir bulunan bir değer. Burada saray hayalleri, gerçeği metalin arkasına saklama alışkanlığıyla yan yana: uzun planlar yerine kararlı “metaller”, şiirlerin yerine otomatik silahların doğrudan konuşması. İroni, tüm bu sertliğin arka planında hala sahneye yapılan bahislerin duyulmasıdır - “buruna yumruk”tan daha iyi SACEM; sanki dürüstlük kelimelerle değil, cebinde kalanlarla ölçülüyormuş gibi.

İç ses, soldaki melek ile sokağın pragmatizmi arasında dengede duruyor ve sonuçta penaltı atmak sporla ilgili değil, kendi anını kaçırmamakla ilgili. Paranoya kafada dumanlar çıkıyor, ritim - fırsat sayacı: “bana bahis yapabilirsin - sıradaki benim”. Bu duygu kahramanlık ya da acıma değil, sessiz bir kararlılık: mahallelerde büyüdük, “yerde bitmek” istemiyoruz, ama daha iyisini hayal etmek de neredeyse her zaman pencereden, kapıdan değil.