SAD SONG

Ay, elinle dokunabilecek kadar yakın bir yerde asılı duruyor, ama yine de kelimeler bir türlü bir araya gelmiyor. İtiraflar yerine, tutarsız yarı gerçekler, vedalar yerine, sonsuz bir “biraz daha” var. Ve ne kadar aptalca: şarkı hüzünlü, neredeyse yas tutar gibi, ama gülümsüyorsun, çünkü tüm bunlar çocukça samimi geliyor, o “ne olmuş, olamazsa da yine de olacağım” tavrıyla.

Ya aşk hakkında, ya onu kaybetme korkusu hakkında, ya da basit bir “hoşça kal” diyememe hakkında. Komik ve acı bir İngilizce ve Japonca kelime karışımı, sanki kalp, anlaşılmak için tüm dillerde aynı anda konuşuyormuş gibi. Sonuçta, ağlama, itiraf ve yemin aynı anda ortaya çıkıyor. Sonsuzlukla anlaşmanın bir yolu - ayrılığın zaten var olmadığını yüksek sesle söylemek.