Never Grow Up

Sanki çok uzun süren bir ergenlik rüyası gibi. Burada aşk, Peter Pan ve Wendy'nin oyununu andırıyor: çekim, kavgalar, geri dönüşler - her şey döngüsel olarak devam ediyor, ta ki bozuk saat ve pusula inatla büyümeyi engelleyene kadar. Her öpücük son öpücük gibi gelir, ama onu mutlaka bir başkası, sonra bir başkası ve bir başkası izler.

Bu seste öfke yok - sadece yorgun bir anlayış var, artık nokta koyma zamanının geldiği. Duyguların kaybolduğu için değil, onları zaman içinde taşımak çok zor olduğu için. Veda yumuşak, neredeyse güzel bir şekilde geliyor, “ay bugün özellikle güzel” cümlesi gibi. Ve bundan sonra sessizlik olsa bile, “biz hiç büyümedik” hatırası yaşamaya devam edecek - ayakkabı kutusundaki eski fotoğraflar kadar dokunaklı.