ハレンチ

Bu şarkıda şehir, kimsenin karşılaşmaktan hoşlanmadığı bir parti gibidir. Herkes koşuşturuyor, herkes meşgul, ama içlerinde yine de boşluk ve gürültü var. Burada aşk, daha çok kalp ve bedenle yapılan deneylere benziyor: deniyorsun, atılıyorsun, onay arıyorsun, ama sabahleyin yine “hiçbir şey, hiçbir şey, hiçbir şey” olduğunu fark ediyorsun.

Müzik, bir an gülüp, bir an küfür eden, bir an neon ışıklı caddenin ortasında aniden ağlamaya başlayan bir insanın iç monologu gibi geliyor. Müzikte, aceleyle büyümek isteyen ama yine de naif “da di la di la”lara saplanan gençlik var. Ve bu kaosun arkasında, soğuk Tokyo'ya duyulan nefret ve özlem arasında, asıl önemli olan şey seziliyor: en yüksek sesli itiraflarda bile, bir şeyle doldurmak istediğiniz bir sessizlik duyuluyor.