ドライフラワー

Kitabın sayfalarının arasında duran kurutulmuş bir buket gibi, bu şarkı uzun zaman önce solması gereken ama bir türlü rengini kaybetmeyen anılarla kokuyor. İçinde, gerçek bir diyalog haline gelmeyen sonsuz konuşmalardan duyulan yorgunluk ve daha çok kendin için söylediğin alışılmış “affet” sözleri var. Burada kırgınlık sıcaklıkla karışıyor: alışkanlıklar sinir bozucu, ama ses, yüz, hatta utanç bile - yine de tamamen yabancılaşmıyor.

Boş bir odada, artık kimsenin cevap beklemediği bir akşam ışığı gibi geliyor. Sanki çiçeklerin solacağına, acının geçeceğine, ismin içinden çıkmayacağına kendini ikna etmeye çalışır gibi - ama şimdilik hala eski bir eşarptan uçmamış bir koku gibi fısıldanıyor. İroni, bırakırken bile yine de tutmaya devam etmektir.