ロビンソン

Şarkıda, bisiklet lastiklerinin tozu ve eski bir kaset çalarda kasetin hışırtısı kokan gençlik hissediliyor. O zamanlar, tüm dünya sıradan bir cümleye sığabilirdi, ikisi birlikte tekrar ederlerdi ve bunun sadece ikisi için ayrı bir ülke inşa edebilecek bir büyü olduğuna inanırlardı.

Burada gündelik hayat uzayla iç içe: yorgun omuzlar, kapı arkasından çıkan kedi ve aniden - gökyüzüne, rüzgarda “lu-ra-la”ya doğru yükselen muazzam bir güç. Şarkı, sonsuz bir yaz gibi geliyor, burada camdaki çatlak veya eğri ay hilali bile engel değil, ortak ışığın bir parçası. Bu kırılgan, neredeyse gündelik mutlulukta kozmik bir sihir var - basit, erişilebilir, ama aynı zamanda kesinlikle sonsuz.