群青

Gürültülü bir gecenin ardından gelen sabah gibi: Shibuya henüz fenerlerin ve barların ısısından soğumamışken, sokaklara soluk bir ışık dökülüyor. Esneme, yorgunluk, boşluk - ve aniden içinden, uzun zamandır maskelerin arkasına saklanmış olan sessiz ama gerçek bir ses çıkıyor. Etrafındaki her şey çok sıradan görünüyor, ama tam da bu “sıradanlık” içinde ilk kez kendi seçtiği renk ortaya çıkıyor.

Bu şarkı, kendi sevdiğini sevmenin, kendi istediğini ısrarla savunmanın ve göz kapakları ağır, diğerleriyle karşılaştırılmanın baskısı altında ilerlemenin ne kadar korkutucu olduğu hakkında. Acı ve şüphelerin yük değil, araç haline geldiği hakkında. Ve tuvaldeki her fırça darbesi - çarpık ve titrek olsa bile - kendi kendine inşa ettiği bir silaha ve ışığa dönüştüğü hakkında.