CONTRABANDO

Sokaklar yine tiyatro oynuyor - korkutucu maskeler, yüksek sesli sözler, ama tüm bunların arkasında tanıdık bir ironi gizleniyor: “maleante” olmaya söz verenler, gerçekte genellikle kendi gösterişlerine takılıp düşüyorlar. Kahkahalar yükselir, baslar çalar ve anlaşılır ki: bu performans korku değil, heyecanla ilgili.

Burada ateş, coşku ve korkutmaktan çok gıdıklayan bir cüretkarlık var. Sözlü atışmalar oyuna, tehditler ritmik bağırışlara dönüşür ve sokak savaş alanı olmaktan çok dev bir dans pistine benzer. Aşırılıklar ve abartılar perrero'da erir ve geriye sadece yerinde duramayan o enerji kalır.

Müzik sanki fısıldıyor: “Evet, hayat zor, ama bugün her şeyi yumruklar değil, ritme uygun adımlar belirliyor.” Ve bunda bir gerçeklik var - korkudan değil, sabaha kadar dans etme arzusundan alevlenen bir ateş.