TWILIGHT!!!

Burada gece, kaprisli bir ergen gibi görünüyor: bir an sonsuza kadar süreceğine yemin ederken, bir dakika sonra kızıl bir alev içinde yanıp gidiyor. Her şey gürültülü, hızlı, sanki zaman çılgın patenlerle koşuyor ve yüzüne bağırıyor: “Ağlama, gitme, dans etmeye devam et!” Kader ve sonsuzluk hakkında ciddi sözler, tek bir şey isteyen ritimle çarpışıyor: şafağa kadar yaşamak, gözler gözyaşlarından ve uykusuzluktan kurumuş olsa bile.

Bu müzikte, yine de kaçıp gidecek olan anı tutmak için çaresiz bir özlem var. Bahar yazın yerini alacak, yaz sonbaharın, ve “sonsuz gece” diye bir şey yoktur - bir dans daha uzatmak istediğimiz gece hariç. İşte böyle sesleniyor: geçiciliğin marşı gibi, ‘gitme’ isteklerinin güçlü bir koro haline geldiği, ve hayatın “TWILIGHT!!!” diye bağırarak dans pistine daldığı bir marş.