Parasol

Havada tuhaf bir gerginlik var gibi: kendi içsel şeytanlarından yorgunluk ile yine de bu sonsuz “hayat partisini” sonuna kadar oynamaya alışkanlık arasında. Sözler, kirli etiketlere yazılmış notlar gibi geliyor kulağa - ‘üzgünüm’, “keşke daha kolay olsaydı”, “gökten bir şey düşmez” - ve bunda şikayet yok, sadece iç uykusuzluğunu parlaklık ve gürültünün iyileştiremeyeceğini dürüstçe kabul etmek var.

Bitler boş bir gece asansörü gibi sallanıyor - düzgün, uğultulu, hafif bir yankı ve üstünde - bazen fısıldayan, bazen gülümseyen bir ses. Burada yorgun bir galibin ironisi var: para, beğeniler, alkışlar - ama kafada hala aynı düşünülmemiş şiir, alışkanlık listeleri ve şüphelerinden gülerek alay eden melekler hakkında fıkralar. Müzik ne teselli ediyor ne de kınıyor - uzun bir uçuştan sonra, her şey hala fırtınalı ama artık sessizken, yumuşak bir iniş gibi.