劇上

Sanki devasa bir tiyatronun sahnesi gibi, perde arkasında kadife değil, gece rüzgarı hışırdıyor. Burada herkes bir rol oynuyor - bu sahneye nasıl çıktığını hatırlamayanlar bile. Karanlıkta projektör ışıkları soğuk görünüyor, ama tam da bu ışıklar silüetleri çiziyor, kalbin alkışlardan daha hızlı atmasını sağlıyor.

Bu seslerde hazır cevaplar yok, sadece senaryo parçalandığında ve sözler çığlığa dönüştüğünde sahnede kalma cesareti var. Karanlık şehir, boş salon, görünmez yıldızlar - ve aniden adımları dansa dönüştüren ritim. Müzik, bir vaat gibidir: gösteri devam ederken, ritim çalarken, en zor olanı bile güzelce çalınabilir - ve bu şekilde kendini kurtarabilirsin.