Eldest Daughter

Spor salonunda değil, doğrudan kafanın içinde okunan motivasyon konuşması gibi geliyor - boğuk sesle, öfkeyle ve içsel kafeinle. Her kelime karakteri zorlayan bir şınav, her satır şüpheye bir darbe gibi. Burada ilhamdan değil, inatçılıktan bahsediliyor: alkış beklemeyen, sadece yapanlardan.

Müzik, eski bir motosikletin motoru gibi gürültülü, düzensiz, yüksek sesli ama dürüst. Ve başarı mantralarının yerine, basit bir hayatta kalma formülü var: pes etme, numara yapma, yavaşlama. Çünkü dünya gürültülü ve sahte olabilir, ama kim demiş ki, “ben yine de başaracağım” diyerek onu bastıramazsın?