Ruin The Friendship

Islak çimen, okul saç spreyi ve her şeyin ilk kez ve ciddi olduğu Eylül ayı kokuyor. Şarkı, son zil sesi ile ilk pişmanlık arasında sıkışmış gibi - o pişmanlık, daha sonra derinin altında bir yerde yaşıyor, rastgele kokular ve radyodaki eski şarkılarla kendini hatırlatıyor.

Burada her şey “neredeyse” ile ilgili. Neredeyse bir adım, neredeyse bir öpücük, neredeyse cesaret. Evrenin sana göz kırptığı, ama sen fark etmemiş gibi davrandığın ve sonra yıllarca belki de yapmalıydın diye düşündüğün anlar. Müzik, düşen yapraklar gibi ayaklarınızın altında sessizce çıtırdıyor ve sözler geç bir vahi gibi geliyor: arkadaşlığı bozmak, hayat boyu riske girmediğin için pişman olmaktan iyidir.