花火

Yanmak kısa ama güzel bir şeydir. Özellikle de ilk yananın kendin olacağından korkmuyorsan.

Burada her şey yaz gecesi gibidir, hava ılık ve zaman sanki anın kuyruğunu çekip bitmesini engelliyormuş gibi. Alev yıkımla değil, hatırayla ilgilidir: karanlığın arka planında bir ışık parlaması, bir zamanlar birinin baktığı ve gözlerini ayıramadığı bir ışık. Ateşin söneceğini, duyguların tükeneceğini bilmek mümkün, ama yine de yanında durmak - sırf güzel olduğu için.

O bir havai fişek, o ise seyirci. Ve bu kısa sonsuzluk parlamasında veda bile bir itiraf gibi görünüyor.