Schmerz

Yorgun parlaklık ve pürüzlü gerçekliğin karışımı - gece yolundaki bir fotoğraf gibi, farların ışığı çizgiler halinde yayılırken, kalp yerini unutmuş gibi görünür. Sözler itiraflar ve mesafe arasında gidip geliyor: geride kalan acı, bir meta haline gelen güven ve hayatta kalan tek duygu olan anne sevgisi hakkında.

Müzik, delik spor ayakkabılarla asfaltta atılan adımlar gibi ilerliyor: kendinden emin, ama yine de ağır. Bu, şikayet etmeyen, sadece “öyle” diye belirten ve yine de sıcak bir tonda çalan umut parçacıklarına adanmış bir marş. İçinde abartı yok, sadece iç boş olsa da, etrafında uzun zamandır kucaklamayan bir şehir olsa da, inatla tutunmak isteyen bir istek var.