Placebo

Sanki Paris'te bir gece içtenlikle konuşmaya karar vermiş gibi. Pencerede ışıklar yansıyor, kafamda ise duman ve içilmemiş şarapla karışmış düşünceler. Her şey mantığın kurallarına biraz aykırı: hüzün gidip geliyor, tıpkı asla zamanında gelmeyen banliyö treni gibi. Gözlerim yorgunluktan kırmızı, hayallerden mavi.

Annem için altın ve kendim için biraz sevgi istiyorum. Geri kalan her şey plasebo ile iyileştirilebilir - çünkü bazen önemli olan ilaç değil, ilacın etkisi sürerken yanında olan kişidir. Kalbim rodeo ritminde atıyor, düzensiz ama canlı. Ve yalnızken bile sıcaklığa yer kalıyor - yağmurdan sonra boş bir caddede vitrin ışıkları gibi sessiz.