Solitaire

Asfaltta gece eskizi: fısıltılar, tetikte bakışlar ve mor parlak banknotlar - sanki birkaç parçası kopmuş bir güven kartı gibi. Özgürlük ile paranoyanın yan yana olduğu basit satırlar ve şehir - arka plan değil, sürekli dinleyen ve gözetleyen aktif bir karakter.

Dayanışma hakkında bir vahi, ama aile kucaklaşmaları hakkında değil, sokak ve ortak bir kodla birleştirilmiş kardeşlik hakkında: çingeneler gibi güçlü insanlar, çemberi bir arada tutanlar. Hatalar bedel olarak geri döner, kirli para gecede erir, barış savaşın bedeli olarak gelir - hayatta kalmanın kaba mantığı, bağırmaktan çok fark eden sessiz bir sesle söylenir.

Tekrarlanan “mauve” nakaratı, hem endişe hem de melankolinin bir işaret fişeği gibidir: güzel, ama şüpheli. Vokal, cebe sokulmuş bir not gibidir: hafif bir ironi ile soğuk bir dürüstlük, sanki güvenin çok pahalıya mal olduğu gerçeğini kabullenmek gibi.