Tie you down

Garip bir sanat vardır - istemek ve sahip olmamak. Avuçlarında su tutmak gibi: sanki yakın, sanki senin, ama parmaklarını sıkarsan - her şey akıp gider. Burada duygular yüksek sesli değil, çığlık ve drama yok. Sadece, dünyanın nasıl işlediğini biliyor gibi görünen, ama yine de kendi çelişkileriyle karşılaşan iki yetişkin insanın hafif bir şaşkınlığı. Aşk var, özgürlük gerekli, ama formül tutmuyor.

Her şey uzun bir konuşmanın ardından gelen sabah gibi: sessiz, biraz garip, ama gerçek. Artık kimseyi “bağlayamayacağımızı” anladığımızda, çok istesek bile. Ve bu biraz hüzünlü, biraz da aydınlık - sanki gülümsüyormuşsunuz gibi, başarılamamış ama yine de güzel olan şeye bakarken.