TOXIC

“Görüşelim” telefonundan “artık gerek yok” kararının alınmasına kadar geçen sürede her zaman garip bir tat kalır. Sanki sekmeyi kapattınız ama müzik hala çalıyor gibi - sessizce, içten. Her şey açık gibi görünüyor: insanlar uyumsuz, duygular tükenmiş, hatta “ben zehirliyim” cümlesi bile neredeyse bir aşk itirafı gibi geliyor. Neredeyse.

Yine de bu bir drama değil, hafif bir duygu sersemliği. Anladığınızda, sizi hatırlayacaklar - ideal olduğunuz için değil, var olduğunuz için. Ses, koku, hemen cevap verme alışkanlığı - tüm bunlar bir yerlerde “în mintea ta”da yaşayacak. Yani, boşuna gürültü yapmadık, boşuna aramadık. Sadece bildirimleri kapatıp, kalbin sonsuz “ultima oară”lardan dinlenmesine izin verme zamanı.