epiphany

Burada savaş silah sesleriyle değil, yorgunlukla duyulur. Kahramanlığın gürültüsüyle değil, sözlerin tükendiği anda sessiz bir nefesle. Her şey sanki nefes alıp verme arasında, “dayan” ve “hoşça kal” arasında havada donmuş gibi. Bu seste ameliyat lambasının nabzı, kumda adımlar, hala yabancı bir elin hissedilebildiği plastik var.

Yirmi dakikalık uykunun ve yirmi saatlik acının arasında, garip bir aydınlanma ortaya çıkıyor - sanki dünya bir saniye için tüm bunların nedenini açıklamaya karar vermiş gibi. Ama yetişemiyor. Ve geriye sadece bu kırılgan nefes ritmi kalıyor - insanın hala hayatta olduğunun kanıtı olarak.