I Knew It, I Know You

Bir zamanlar tüm bunlar muhtemelen aşktı. Ya da ona çok benzeyen bir şeydi - gece sohbetleri, birbirimizi sıkıntıdan kurtarma ve sonsuz anlayış illüzyonu. Sonra olgunlaşma süreci başladı: acının artık bir trajedi değil, sadece duyguların doğal seçiliminin bir sonucu olduğu netleşti.

Artık burada pişmanlık değil, saf kabullenme var. Evet, iyiydi, ama artık gerek yok diye kabul edebileceğin bir an. Üzüntü, kaybından değil, kendini eskiden olduğu gibi, naif, başkasını kendi karanlığından kurtarmaya hazır olarak tanımanından geliyor.

Sanki kendi hayatta kalması için artık mazeret uydurmayı bırakan birinin iç monologu gibi geliyor. Ve derinlerde bir yerlerde hala bir anı canlanıyor olsa bile, yine de geriye tek bir şey kalıyor: düzgün, yetişkin bir pişmanlık.