Free Now

Bazen ayrılık bir trajedi değil, iç işletim sisteminin sessiz bir yükseltmesidir. Acı var gibi, ama histerik davranışlar ve drama yok: sadece alışkanlık “artık beklemiyorum, ama hatırlıyorum” versiyonuna güncelleniyor. Havada hala birinin kokusu asılı kalır, ses eski mesajlardan yankılanır, ama içimizde kanatlarımız yavaş yavaş açılır.

Suçlamamak ve beklememek garip bir şekilde sıcak bir his veriyor. Sadece zamanın dolduğunu kabul etmek, ama minnettarlığın kaldığını. Başaramamış olsan bile, yine de canlı bir şeye dokunabildiğin için şanslı olduğunu. Ve şimdi nefes alabilirsin, çünkü boşluk kayıp değil, sonunda kendin olabileceğin bir yer.