Train Wreck

Bazen hayat tam da o “train wreck”e dönüşür - kendi kararlarının enkazı arasında durup, nasıl bu hale geldiğini anlamaya çalışırken. Dışarıda sessizlik var gibi, ama içeride duman, kıvılcımlar ve “henüz zamanı değil” diye fısıldayan bir ses var. Ve bu garip yarı karanlıkta aniden umut belirir - saçma, inatçı, asfaltta filizlenen bir bitki gibi. Sihirli bir kurtuluş vaat etmez, sadece elini uzatır ve küller henüz sıcakken ayağa kalkmana yardım eder.

Her satır, bir çığlıktan sonra nefes gibi - kırılanı geri getirmek, söylenenleri silmek, kendini parçalar halinde toplamak istediğini anlatıyor. Ve bu, dram için değil, hayatın kendisi için. Çünkü acı katmanlarının altında, “kötü kan” ve yorgunluğun altında, hala nefes alan bir ev var - yeniden inşa etmeye başlayabileceğin o içsel ev.