velo sugli occhi

Bazen hayat, nazik gülümsemeler ve “her şey yolunda” gibi boş cevaplarla dolu bir diziye dönüşür. Ama içimde sanki kulaklarımda bir çınlama var - çok uzun süredir kendimi dinlemediğim için. Ve birdenbire, artık güçlü, doğru, toplu olmak istemediğim bir an gelir. Sadece nefes almak, hata yapmak, fincanı düşürmek, yüksek sesle gülmek ve gerekirse ağlamak istersiniz.

Bu sesin içinde bir kurtuluş var. Sanki biri sıcak bir akşam pencereyi açmış ve gerçek anlamda yaşamaya izin vermiş gibi: yanlış başlangıçlarla, söylenmemiş sözlerle, tavanda hala duran ama artık bağlamayan şeker iplikleriyle. Burada söz konusu olan mükemmellik değil, kendine dönüş. Bu kadar garip, canlı ve kusurlu olmasının güzelliği.