Rumah Ke Rumah

Sanki eski bir defterin sayfaları çevriliyor gibiydi - isimlerle, notlarla, yanımda olanlara yazılmış minik ithaflarla. Her satır, gönderilmemiş ama hala ellerin sıcaklığını taşıyan bir mektup gibi. Müziğin hafifçe dalgalandığı yerde, gençliğin sakarlığı ve yetişkinliğin minnettarlığı hissedilir. Büyük dramlar yok, sadece kapıyı çarpmadan yumuşak bir şekilde vedalaşma becerisi. Bu seste bir hareket var - sanki biri "evden eve" yürüyor, arayış içinde değil, kabul ederek. Yorgunluk hafifleşiyor, aşk romantik değil, sıcak, ailevi, çile çekilmiş bir şeye dönüşüyor. Ve tam ortasında, anlarsın ki gitmeyi öğrenmek de bir sanattır.