Hingga Tua Bersama

Acı artık içten içe yırtmıyor, sadece kaburgaların altında bir yerde sessizce oturup nefesle birlikte iç çekiyorsa, işte böyle şarkılar doğar. Bağırmıyorlar, kaderle tartışmıyorlar, bir daha sevmeyeceklerine yemin etmiyorlar. Sadece söz veriyorlar - sonuna kadar, son nefese kadar, "zaman" olduğu sürece. Bu, gönderilmesine gerek olmayan bir mektup gibi; alıcısı zaten kimden geldiğini biliyor. Ses yumuşak, neredeyse fısıltı gibi çıkıyor, sanki anıyı ürkütmekten korkuyormuş gibi, müzik de camdan akan akşam yağmuru gibi akıyor: sakin, mütevazı, ama yine de bir özlem tadıyla. Buradaki aşk genç ve dramatik değil - olgun, yorgun ama inatçı. Kanıt istemeyen ve karşılık beklemeyen, çünkü çoktan nefes gibi bir şey olmuştu. Ve sanki onu çıkarırsanız, kalbi atmayı bırakacak gibi görünüyor.