Langit Abu-Abu

Bu gri gökyüzünün altında sanki bir yarım kalmışlık asılı kalmış gibiydi. Her şey çoktan kendi raflarına dağıldı - kırgınlıklar, denemeler, pişmanlıklar - ama bu melodi çalmaya başlar başlamaz, göğsümde bir yerlerde yine bir sızı beliriyor. Hava anılarla dolu gibi göründüğü ve telefon yanlış umutlar vererek kendi kendine yaşadığı o ayrılık sonrası hafta. Ses yumuşak, neredeyse fısıltı gibi çıkıyor, sanki belirli birine değil de, geçmişin adımlarının hala yankılandığı boşluğa sesleniyor gibi. Sakin bir sıcaklık - histeri ve sitem olmadan, sadece yağmurlu gökyüzünün altında sessiz bir "neredesin?" sorusu. Ve bu gri ışıkta birden anlaşılır: özlemek de bir tür şefkattir.