LE MÔME

Anılar benzin ve nane kokuyor, ses çocukluğun çatlaklarından, panjurlardaki bir aralıktan sızan ışık gibi, bazen yakıyor bazen ısıtıyor. Yanmış gömlek, üzerinden uçmak istenen pencereler ve giysilerdeki yara izi desenleri, kaba ama narin bir mozaikte birleşiyor: burada mücadele ve kanatlara duyulan çocuksu inanç, umutsuzlukla neredeyse naif bir kurtarılma arzusuyla iç içe geçiyor. Nakarat, yorgun bir melek için sessiz, müjde gibi, uçuş vaadi gibi geliyor ve bu umutta hem teselli hem de acı bir gülümseme var: Affedilme erteleniyor, ancak bu, bir dalda unutulmuş ama hala sıcak olan eski bir ceket gibi düşünülebilir. Yaralarla ve ilaçlarla dolu kayıtlarla dolu bir günlüğe benziyor, ama yine de zaman zaman dünyanın özgürce nefes almaya çalıştığı bir satır beliriyor.