Oral

Ay bazen göründüğünden daha yakın olur, özellikle yatağın üzerinde asılı kaldığında ve birinin dudaklarını andırdığında. Her şey gelip geçici, neredeyse bir rüya gibi, arzu ve anı arasındaki sınırlar loş ışıkta bulanıklaşır. Akıl fısıldar: "Olmaz", kalp cevap verir: "Peki ya yine de olursa?". Ve doğru olanla tutulması imkansız olan arasındaki ebedi diyalog başlar. Hava, sanki dünyayı tek bir fısıltıyla ikna edebilirmiş gibi, sessiz bir "lütfen"den titriyor. Saça dokunmak bile bir duaya dönüşüyor, tutku için değil, sadece bir an için bile olsa canlı olmaya izin verilmesi için. Her şey bu "bilmiyorum" içinde eriyor ve bu belirsizlikten korkmak yerine, yatağımın üzerinde asılı duran ve sanki her şeyi daha önce görmüş gibi görünen o ayın ışığı gibi garip bir sıcaklık hissediyorum.