7ELEVEN

Milano'nun gece manzarası tersine dönmüş: Fenerlerin ışığı kirli bir Fanta dolu plastik bardakta kırılıyor, biri Dodge'la yanından geçiyor, yanındaki 7-Eleven'da sanki tüm önemli işler kahve fişiyle benzin istasyonu kapısı arasında çözülüyor gibi. Sözcüklerin ritmi, bazen yavaş bir amip, bazen de hızlı bir denizkırlangıcı gibi çatılarda yürümeye benzer; ancak yine de her şey, cepte duran küçük, hafif bir tabanca kutusu gibi aynı derecede kırılgan ve tehlikelidir. Şarkının dili, hikayeyi büyük yapan küçük şeyleri fısıldıyor: bukleler, Instagram için fotoğraf, biberonda üç parmak, garip bir gurur ve yorgunluk karışımıyla boğan bir sıradanlık. Parçadaki ses, gece yarısından sonra yazılmış bir günlük gibi: gösterişten uzak, hafif bir sırıtmayla ve cümleler gerçeği doğrudan kesip hemen ardından alay ederken bile tehlikeli bir özgünlük duygusuyla. Başkalarının gönderilerini reddetmek ve yayına şarkı söylemek istememek, mahremiyet için küçük bir zafer gibi hissedilirken, kalibrelerden ve arabalardan bahsetmek tehditten çok bir aksesuar gibi görünüyor. Sonuç olarak, dünyanın aynı anda oyuncak ve metalik olduğu ve bu garip uyumda alışılmadık bir sıcak ironi olduğu hissi kalıyor.