TU

Aşk, inen bir asansör gibi bazen tavanlara çıkarır, bazen de aşağı doğru gürleyerek kulaklarda küfür ve kahkaha yankıları bırakır. Sanki yine dibe batmış gibi ama yine de ona çekiliyor, güzel öfkelenmeyi ve yarı yarıya affetmeyi bilen o kadına. Sözcüklerin ısırıkları ve Hennessy tadında öpücükler arasında, yorgun, dürüst, göz altlarında morluklar ve bileğinde altınla tuhaf bir şefkat doğar. Her kıta, kavga sonrası bir konuşma gibi, özürler yerine bas sesinin duyulduğu ve satır aralarında geç bile olsa bırakmama isteğinin hissedildiği bir konuşma gibi. Ve bu sonsuz "tu-tu-tu"nun içinde, acı verici derecede canlı bir şey var: haklı olmaya çalışmak değil, sadece kalmak.