BAD LOVE

Sanki sonsuzluğu vaat etmişlerdi, ama gerçekte geriye sadece sessizlik kaldı, içinde en yüksek sesle kendi “neden” sorusu yankılanıyor. Burada öfke, keder ve bu aptalca dürüstlük var - affetmek imkansız, ama özlem duymamak daha da zor. Kelimeler boğazda takılır, kırgınlık anılarla çatışır, ama içimizde hala ergenlik naifliği yaşar: kanıt olmadan inanmak, güvence olmadan sevmek, paraşütsüz atlamak.

Müzik bu çelişkiyi, okyanusun fırtınası ve sakinliği gibi aynı anda taşır. Bazen bağırmak, bazen de başını battaniyenin altına saklayıp hiçbir şey olmamış gibi davranmak istersin. Yine de satır aralarında bir güç hissi belirir - alıştığın dünya yıkıldığında ve kendini yeniden toplamak zorunda kaldığında gelen o güç. Titrek ellerle, kızarmış gözlerle, ama artık farklı bir şekilde.