そっけない

İlk saniyelerden itibaren her şey kaotik bir akış gibi geliyor - sanki sokağa bütün bir orkestra dökülmüş ve her enstrüman kendi başına çalmaya karar vermiş gibi. Sözler kayboluyor, çığlıklar alkışlarla karışıyor, ritim bazen dağılıyor, bazen yeniden bir araya geliyor. Sanki müzik kendi yolunu seçiyormuş gibi: bir an tüm hızıyla ilerliyor, bir an sonra aniden derinlere, yapışkan bir yankıya düşüyor, burada nefes bile melodinin bir parçası haline geliyor.

Bu kaos içinde garip bir özgürlük hissediliyor: gürültüde kaybolabilir, seslerin başını kaplamasına izin verebilir ve her kelimeyi anlamaya çalışmayabilirsin. Burada her şey, mantığın önemli olmaktan çıktığı, sadece saf hareketin kaldığı anın enerjisiyle ilgili - ham, samimi ve tamamen canlı.