Ça parle mal

Boş bir ritim, eski bir “dokuzlu” arabanın motoru gibi göğsüne vuruyor, hala dürüstlük ve öfkeyle ayakta duruyor. Burada hava tütün, beton ve güvensizlik kokuyor. Herkes hayatta kalmaya çalışıyor - kimisi sözleriyle, kimisi bıçağıyla, kimisi ise sadece sessizliğiyle. Kaba konuşuyorlar, sert yaşıyorlar, milyonlarca dolar hayal ediyorlar - lüks için değil, en azından bir kez rahatça nefes alabilmek için.

Hırıltı ve küfürlerin arasından neredeyse nazik bir şey beliriyor: sonsuz “dayan”dan, güçlü rolünden, çıkmaz senaryolardan yorgunluk. Dünya kapalı bir döngü içinde dönüyor ve herkes burada kaçmanın bir yolunu arıyor - en azından zihinsel olarak. Ama ritim devam ettiği ve stüdyo ışıkları yandığı sürece, bu gürültünün içinde hala hayat var. Ve kendi gerçeği - boğuk, ama gerçek.