Un Poco

Benzin, deri ve çok kişisel bir şey kokuyor - genellikle yüksek sesle söylenmeyen, sadece yere bakarak başını sallayarak onaylanan bir şey. Burada sokak ve hassasiyet aynı çatı altında yaşıyor: “akış” ve “seviyorum” kelimeleri arasında, dostluğun soyadından daha önemli olduğu ve sadakatin zamanla değil, ateşle test edildiği bir hayat var.

Seste motorun hırıltısı ve direksiyona yaslanmış avucun sıcaklığı var. Burada sözler kalpte değil, şoför koltuğunun yanındaki torpido gözünde, şifresiz telefon ve bir paket sigara yanında saklanır. Dünya gürültülü, sert, ama bir yerlerde, cesaretin katmanlarının altında, en gerçek olanı duyulur - başkasının acısı kendi acısı gibi yankılanır ve en sert erkekler bile “bırakma” diye fısıldarlar, sanki duvarların duyacağından korkar gibi.