Bring mich nach Haus

Bazen eve dönüş yolu kilometrelerce değil, yıllarca sürer. Her şey var gibi görünüyor - başarı, gürültü, ışıklar, hatta alkışlar - ama içimizde yine de sanki biri antredeki ışığı açmayı unutmuş gibi bir his var. Her dönüş tanıdık geliyor, ama hiçbiri beklediğiniz yere götürmüyor. Akşam yemeği ve güvenliğin kokusunun olduğu yere.

Bunda üzücü bir şekilde insani bir şey var - kendi parlaklığından bir çıkış yolu aramak, sadece yorgun ve gerçek olabileceğin yere geri dönmek için. “İlerlemek” her zaman doğru yöne gitmek anlamına gelmediğini anlamak. Bazen kurtuluş, bir adım geri atmaktır, kendinden bir parça bıraktığın ve almayı unuttuğun yere.

Ve tek bir şey istiyorum: birinin ışığı açık bırakmasını. Ya da geri dönüş yolunu bulursam diye.