Opalite

Bazen hayat, yağmur yağarken yapılan sonsuz bir parti gibi gelir. Dans ediyorsun, şimşeklerin parlamasından gözlerini kısıyorsun ve korkutucu gibi görünüyor, ama güzel. Tüm bu eski hayaletler, “biliyorsan bilirsin” tavsiyeleri ve kendi hataların - sadece bir gürültü, sonunda anladığında sönüyor: kaybedilen her şey senin değildi.

Bu parçada fırtınadan sonra gelen bir ışık var - süt gibi, neredeyse cam gibi. Fırtınalardan yorgun düşen kalp, birdenbire “her şey yoluna girecek” diye basit bir sükunet bulur. Artık güneşi aramaya gerek yok - kendi güneşini yaratabilirsin. Ve neon gökyüzü artık eskisi kadar siyah olmasa da, sonunda anılarla beslenmeyi bırakıp yaşamayı seçen biri yansıyor.