Elizabeth Taylor

Bazen parlaklık o kadar göz kamaştırıcıdır ki, butik vitrinindeki kendi yansımandan başka hiçbir şey göremezsin. Her şey parıldıyor, her şey mükemmel - ta ki odanın aslında sessiz ve yalnız olduğunu hatırlayana kadar. Şampanya ve kamera flaşları arasında birdenbire basit bir şey istersiniz: kimsenin ilk projektörlerin altında kaçmaması, flaşın ışığı gibi ortadan kaybolmaması.

Bu parlaklıkta bir yorgunluk hissediliyor - o kadar ki, beyaz elmaslar bile biraz daha sönük parlıyor. Cartier ile ilgili şaka, bir kırılganlık itirafı gibi gelen ironik bir lüks. Burada aşk romantizm değil, neredeyse bir meslek: güzel, ebedi, gerekli olmak. Yine de soru kalıyor - “Do you think it’s forever?” - sanki ipek üzerine düşen mor gözyaşları gibi, ne şöhret ne de parlaklık silemiyor.