На восток от Эдема

Gün batımı ile gün doğumu arasında, gökyüzünün tuz ve rüzgardan hafifçe titrediği bir yerde, iki insanın aynı anda aynı şekilde yandıklarını fark ettikleri nadir bir tesadüf yaşandı. Aniden alev almadılar, bir an için heyecanlanmadılar, güneş gibi yandılar - sakin, kendinden emin, soğuma şansı olmadan. Tüm geçmiş birdenbire anlamını yitirdi: bir tür “öncesi”, bir tür “benim dışımda oynanan oyunlar” vardı - ama şimdi her şey mavi denizde eridi, her damla bir itiraf, her nefes bir söz.

Şarkı, sanki aşkın kendisi izin alıp ıslak kumda çıplak ayakla dans etmeye gitmiş gibi geliyor. Biraz doğulu, biraz hayalperest, tuz kokusu ve hafif bir hüzünle, sanki mutluluğun sonsuz olmadığını biliyor, ama yine de içine dalmışsın gibi.