Разлетелись облака

Duvarın arkasındaki yağmur, sanki eski, çözülmemiş bir şeyi fısıldıyor. Hava yoğun, neredeyse avuçlarınızla toplayabilirsiniz ve içinde sessiz bir sen titriyor - bir çağrı değil, bir suçlama değil, sadece hala hatırlayan bir yankı. Dünya sanki yünlü bir battaniyeye sarılmış gibi sessizliğe bürünmüş - sıcak, ama biraz batıyor.

Bu şarkının sesi, açıklamak için çok geç, ama hala hissedilebilen kelimeler arasındaki nefes gibidir. Her şey rüzgarda dağıldı: mutluluk, yaz, alışılmış yollar... Ve bu soğuğun altında, derinlerde, garip bir sükunet yaşıyor - birinin, uzun zamandır yağmurlarla örtülmüş olsa bile, yine de kalbin en derinlerine ulaşacağına dair bir güven.