Поезда

Bazen zamanı aldatabileceğimizi düşünürüz. Sadece peronda durup, o trenin bir gün geri döneceğine inanmak yeterlidir. Pencerelerin dışında yine sis değil, evin saklandığı gözler olacak. Dünya uzun zamandır rotalar ve rastgele yüzlerden oluşan bir ağ haline geldi, ama içimde hala eski tekerlekler gürültüyle dönüyor - hafıza, son durağı olmayan trenler gibi daireler çizerek ilerliyor.

Bu durumda ne trajedi ne de umut var - sadece sessiz bir inatçılık. Sanki biri sesi kapatmış, ama kalp bekleme ritmini vurmaya devam ediyor. Düşünceler kafayı çınlatsın, sözler havada elektrikli teller gibi kopup gitsin - yine de beklemek, bırakmaktan daha kolay.